Het navigeren op de achtbaan van ouderschap is zowel opwindend als hartverscheurend, een uitdaging waarbij filosofie - en De School van het Leven - je kan helpen met een rustigere geest.

De boodschap van de samenleving rond ouderschap legt een enorme druk op zowel de verplichting van het ouderschap als de veronderstelling dat ouderschap de mooiste ervaring van ons leven zal zijn.

De waarheid is dat het zijn van een ouder een van de meest belastende en soms deprimerende rollen is die we ooit op ons nemen.

Ouderschap is op zo'n hoog voetstuk geplaatst dat klagen of toegeven aan de inherente moeilijkheden die het met zich meebrengt, voelt alsof je toegeeft dat je een slecht persoon bent.

Als we ons niet onmiddellijk voelen als natuurlijke verzorgers, lijden we ondraaglijke schuld en schaamte. We verbergen onze tekortkomingen en problemen voor onze dierbaren.

Maar als we niet al onze kwetsbaarheden en onzekerheden op tafel kunnen leggen, zijn we niet in staat om te verwerken en te groeien.

Het wordt tijd dat we allemaal toegeven dat ouderschap onze grootste vreugde kan zijn, maar ook ons diepste verdriet.